Ze deed er kortgeleden een boekje over open in een emailwisseling met een collega die zich zorgen maakt over haar ouders.

De beide vrouwen raakten gevoelige snaren met oproepen als ‘Kijk wat meer om naar elkaar’ en ‘Blijf lief voor elkaar’.

“Ik heb echt met de ouderen te doen hoor”, zegt Françoise de Gooijer. “Hun situaties verschillen maar ze hebben het bijna allemaal moeilijk. En toch zijn ze moedig, houden ze de humor erin”, zegt ze.

Françoise de Gooijer aan de telefoon. Foto: gemeente Haarlemmermeer

Ik spreek ouderen die ondanks hun hoge leeftijd gezond van lijf en leden zijn, maar enorm beperkt in hun vrijheden. Kijk, ik spreek mensen die elkaar nog hebben en vieren dat ze 60, 65, soms zelfs 70 jaar zijn getrouwd. Ik merk dat hun wereldje nu wel heel klein is geworden. Zo’n telefoontje van mij is dan een hele gebeurtenis, een feestje voor ze. Ik krijg hun hele levensverhaal te horen. Kun je nagaan hoe de huidige tijd moet zijn voor alleenstaande ouderen.

“Ze vertellen me hoe ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Dat is trouwens vrijwel altijd in een dansschool. Ze weten nog als de dag van gisteren dat ze met elkaar op de fiets ritjes maakten. Ja, dat is nog eens wat anders dan Tinder.”

De gesprekken die Françoise de Gooijer met de jubilarissen voert, dienen - normaal gesproken - ter voorbereiding van een felicitatiebezoek van burgemeester Marianne Schuurmans. Ze zorgt ervoor dat de burgemeester met ambtsketen en een mooi boeket arriveert bij het jubilerende echtpaar en dat ze mooie en leuke dingen over de echtelieden weet zodat ze een goed gesprek met hen kan voeren. Normaal gesproken dus. Maar in het nieuwe normaal kunnen deze ontmoetingen geen doorgang vinden en moeten de burgemeester en de jubilarissen zich beperken tot een telefoongesprek.

Françoise de Gooijer krijgt per maand tussen de acht en vijftien 60-jarige echtparen op haar spreekwoordelijke bureau en een handvol 65-jarige echtparen. 70-jarige echtparen komen niet veel voor. Ze schat zo’n vijf keer per jaar.

Ze krijgt iedere maand het overzicht van huwelijksjubilea van Burgerzaken. “Ik bel ze af met het aanbod van een bezoek en nu dus een telefoontje van de burgemeester. Soms zijn de kinderen me voor met een verzoek.”

De reacties op mijn mededeling dat het vanwege corona een telefoontje wordt, wisselen enorm. ‘Nou nee hoor, dat arme mens heeft het al zo druk, zonde van haar tijd!’, hoor ik. Maar ook kom ik grote teleurstelling, boosheid en onbegrip tegen. Dat is moeilijk hoor. Je kunt zeggen: wat onredelijk. Maar ik heb er toch wel begrip voor. Vergeet niet, zo’n mijlpaal bereik je maar één keer in je leven, je verheugt je erop en dan is het zo ver en gaat het verdikkeme niet door. In de meeste gevallen is er begrip en zijn de mensen blij dat ze toch nog dat telefoongesprek krijgen. Natuurlijk kan ze niet komen, ze mag geen enkel risico lopen, zeggen ze dan. Heel lief. Ze denken zelfs nú meer aan de burgemeester dan aan zichzelf.

De keren dat er waterlanders over haar wangen stromen, zijn de keren dat aan de andere kant van lijn duidelijk wordt gemaakt dat meneer en mevrouw elkaar nog steeds verschrikkelijk lief vinden en blij zijn dat ze elkaar nog hebben in deze moeilijke tijd waarvan het einde nog lang niet in zicht lijkt. “Dat komt enorm bij me binnen, ja. Ik hoop maar dat ze dat niet merken”, zegt Françoise de Gooijer, die er rond voor uit komt dat ze zelf ook wel eens betere tijden heeft gekend.

Behalve emoties komt ze soms ook een ontwapenende nuchterheid tegen. Zoals van die meneer die juist het geklaag over corona beu begint te worden. “Zijn verhaal kwam erop neer dat mensen tegenwoordig bij de eerste de beste tegenslag meteen helemaal van de leg zijn. En dat dat komt doordat we al jarenlang zo verwend zijn, het veel te goed hebben. Dat zo’n man dat zegt snap ik óók. Vergeet niet, het zijn allemaal 80-plussers. Ze hebben de oorlog meegemaakt, een schat aan levenservaring inclusief ellendige dingen.”

Françoise de Gooijer komt in haar gesprekken ook de kracht van religie tegen. “Heel gelovige mensen die helaas hun kind al hebben verloren maar er totaal zeker van zijn dat ze in handen zijn van de Here Jezus en dat alles goed gaat komen. Het is zeer indrukwekkend hoe gerustgesteld ze zijn.”

Françoise de Gooijer denkt even na over de vraag naar de diepere achtergrond van de huidige extra intense beleving van haar werk. Dan zegt ze:

Ik zit hier thuis te werken. Relatief veilig. Ik maak het goed. Maar door die gesprekken word ik met mijn neus op de feiten gedrukt.  De beperkingen die corona met zich meebrengen bovenop de beperkingen die die mensen al hebben door de ouderdom. Mijn respect voor de ouderen is extra gegroeid, ja. Ik heb zeer dankbaar en mooi werk.