In 1911 wordt Cor Groothuizen in Sint Pancras geboren en groeit op in een katholiek tuindersgezin.

Hij is de 7e van 11 kinderen en begint later ook als tuindersknecht zijn brood te verdienen.

Hij probeert met hard werken vooruit te komen maar dat valt niet mee in de stugge grond. Er komt in de jaren 30 ook nog een enorme economische crisis bij en hij krijgt genoeg van dat ploeteren. Hij heeft verkering en wil trouwen, maar ondanks zijn harde werken kan hij geen huis kopen.

Er is een mogelijkheid om te ontsnappen aan zijn omgeving als hij ziet wat het Koninklijk Nederlands Indisch Leger (K.N.I.L.) kan bieden. Vrijwillig tekenen voor 5 jaar geeft een premie van 100 gulden en verder een redelijk loon. Na die 5 jaar in Nederlands-Indië heb je voorrang bij het krijgen van een vaste rijksbetrekking! Hij gaat het doen, meldt zich in 1937 aan en krijgt een officiersopleiding. Januari 1938 vertrekt hij per schip en komt een maand later aan in Batavia. Blij om uit Nederland weg te zijn: “jullie krijgen hier vast oorlog” was bij vertrek zijn voorspelling.

Hij wordt ingedeeld bij de bergartillerie bij Bandoeng en vindt zijn werk leuk. Naar dat prachtige land wil hij zijn toekomstige vrouw graag over laten komen.

Hij kan zelfs op afstand trouwen door de mogelijkheid van ‘trouwen met de handschoen’. De afwezige partner (Cor) wordt in Nederland dan vervangen door een gevolmachtigde die hem via een handschoen als bruidegom vertegenwoordigt. Dat wordt zijn broer Jan Groothuizen en het huwelijk wordt in juli 1938 voltrokken. In september 1938 arriveert zijn echtgenote bij Cor.

Na het uitbreken van oorlog in Europa is gebeurd wat hij had gedacht. Mooi dat Nederlands-Indië daar ver vandaan is. Intussen is hij vader geworden van een dochtertje en hij denkt erover om voor nog eens 5 jaar bij te tekenen.

Opeens gooit de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 roet in het eten. Ook in het Verre Oosten wordt het volop oorlog en de Japanners bedreigen al snel Nederlands-Indië. Het K.N.I.L. vecht wel maar is geen partij voor dit grote en moderne Japanse leger. In maart 1942 is de capitulatie en Cor wordt krijgsgevangen gemaakt. Via Jakarta wordt hij per schip naar Singapore gebracht. Na enkele maanden worden de sterkste gevangenen, Cor hoort daar ook bij, geselecteerd om te werken. Duizend man gaan januari 1943 in een vrachtschip waar hooguit plaats is voor 350 man richting Birma. Geen eten, geen drinken, geen toilet. Na twee dagen varen bombarderen Amerikaanse vliegtuigen overdag het schip en brengen het snel tot zinken. Velen komen in slechts een korte broek in het water terecht en moeten zich zwemmend en dobberend zien te redden. De korte broek is nu een voordeel, met veel kleren zou zwemmen veel vermoeiender zijn. Na 8 uur in het water te hebben gelegen neemt een Japans schip ze aan boord en brengt ze aan land bij Birma.

Werken aan beruchte spoorweg in Birma

Vrachtauto’s vervoeren ze naar het binnenland en na uren lopen komen ze bij een spoorlijn. Daar moet aan gewerkt worden met weinig en slecht eten. Samen met het zware werk de hele dag en de slechte medische verzorging worden de gevangenen gesloopt. Zeker bij een verwonding die in de tropische hitte slecht geneest, kan het fataal aflopen. Cor krijgt bij het kloppen van stenen een splinter in zijn scheenbeen en ziet een wondje na enkele dagen een grote zweer worden. Uitgeput kan hij niet meer werken en krijgt ook nog eens dysenterie. Hij gaat snel achteruit en overlijdt op 9 oktober 1943. Een vriend begraaft hem en markeert zijn graf met een kruis. Kort daarna is de spoorweg af en worden de gevangenen naar Thailand gebracht.

Vrouw van Cor en dochtertje in vrouwenkamp

Cor zijn vrouw weet hier allemaal niets van en hoort veel later pas wat er is gebeurd. Zij zit tijdens de oorlog in een vrouwenkamp met haar dochtertje en zij weten de oorlog door te komen. Na de oorlog hertrouwt zij, keert terug naar Nederland en krijgt nog 3 zoons. Cor wordt herbegraven op