Voor de meesten van ons zit de vakantie er weer op.

We maken ons op om weer aan het werk te gaan, of om een nieuw schooljaar te beginnen. Toch wordt het niet de frisse start waar we op hoopten. September brengt ons helaas geen terugkeer naar het leven zoals we dat gewend waren. Het gaat niet de goede kant op met de bestrijding van het coronavirus. Ik maak me daar grote zorgen over.

Terwijl bijna iedereen wel “klaar is” met het coronavirus, blijkt het virus nog helemaal niet klaar te zijn met ons. Dat voelt oneerlijk. In de afgelopen maanden hebben we immers met vereende krachten forse offers gebracht om het virus terug te dringen. We hebben niet gesport, zijn niet uitgegaan, niet naar school of op ons werk geweest. Maar bovenal hebben we afgezien van contact met onze dierbaren. Velen van ons hebben een eenzame tijd achter de rug. Die eenzaamheid heeft vooral ouderen en jongeren zwaar getroffen. Eenzaamheid maakt óók ziek; mensen zijn niet gemaakt om alleen te zijn.

Het is gelukkig allemaal niet voor niets geweest. Het terugdringen van het virus is ons gelukt, en samen hebben we ontelbare besmettingen voorkomen en vele levens gered. Dankzij onze gezamenlijke discipline zijn tenslotte ook vergaande verruimingen van opgelegde maatregelen mogelijk geworden. We konden weer een terrasje pakken, naar de bioscoop of naar de sportschool. Maar bovenal hebben we alle mensen weer opgezocht die we zo gemist hebben.

Het is dan ook zuur, dat het virus al ruim vóór het najaar de kop weer heeft opgestoken, en zich inmiddels steeds meer door het land verspreidt. Extra vervelend is dat de meeste besmettingen blijken plaats te vinden bij mensen thuis. Het vertrouwde contact met familie en vrienden, dat wat we het meest gemist hebben tijdens de lockdown, daar worden nu als eerste weer beperkingen aan gesteld.

Mensen laten mij weten daar teleurgesteld en boos over te zijn. Ze vinden het genoeg geweest, en willen hun leven terug. Ik snap dat heel goed, want ik denk er precies zo over. Waarom is het dan toch zo belangrijk dat we ons aan de veiligheidsvoorschriften van de overheid blijven houden? Het antwoord is simpel: alleen zo voorkomen we dat de scholen weer dicht gaan. Alleen zo voorkomen we dat horecabedrijven de deuren misschien wel voorgoed moeten sluiten. Alleen zo voorkomen we de anders onvermijdelijke overbelasting van de zorg. Alleen zo voorkomen we het lijden en overlijden van vele duizenden landgenoten.

Het is véél gevraagd. Aan het eind van de marathon lonkt niet de verwachte en verhoopte finish, maar loopt het parcours gewoon verder. Dat is moeilijk. Het is ook zoals het is. Laten we er ook de komende maanden daarom samen de schouders onder blijven zetten. Dan redden we de scholen. Dan redden we banen en bedrijven. Dan redden we levens.

Houd vol, en houd moed! Alleen samen houden we corona onder controle!

Mark Slinkman

Burgemeester van Berg en Dal