De familie Glas telt zes kinderen onder wie vijf zoons.

Vader Glas heeft een tuindersbedrijf dat maar door één zoon overgenomen zou kunnen worden. Het komt daarom goed uit dat twee zoons een andere baan hebben, een baan bij de Marine. Het is alleen wel zo dat tekenen bij de marine inhoudt dat je in ieder geval drie jaar naar Nederlands-Indië moet, zo ook zoon Machiel Glas.

Om in de jaren ’30 te ontsnappen aan de grote economische crisis bestaat een mooie oplossing: beroepsmilitair worden. Machiel ziet dat zijn oudere broer Piet het naar zijn zin heeft bij de marine, zodra Machiel 18 jaar is tekent hij ook voor een baan bij de marine. Na zijn opleiding wordt hij begin 1940 naar Nederlands-Indië gevaren om daar enkele jaren dienst te doen.

Machiel schrijft brieven naar huis om het contact met het thuisfront te onderhouden, totdat de inval van Duitsland in mei 1940 het versturen van brieven onmogelijk maakt. Er komen alleen nog korte briefjes binnen via het ‘Roode Kruis’. Daar staat door de censuur niet veel in, behalve dat het goed gaat met Machiel. Broer Piet is ook gestationeerd in Nederlands-Indië, ze zien elkaar dan ook regelmatig in Soerabaja.

Tot 7 december 1941 is er weinig gevaar voor Machiel die ver van de oorlog in Europa zit. Totdat op die dag in Pearl Harbor de vloot van Amerika wordt aangevallen door Japan. Een dag later verklaart ook Nederland de oorlog aan Japan. Van de één op de andere dag bevindt Machiel zich in een oorlogsgebied en loopt zijn schip, de mijnenlegger Prins van Oranje, groot gevaar. Op 11 januari 1942 bij de Oostkust van Borneo wordt zijn schip door Japanners tot zinken gebracht. Het duurt maanden voordat er meer informatie bekend is, de familie Glas blijft met vraagtekens achter in Langedijk.

Begin juni 1942 krijgt burgemeester Schelhaas het bericht van vermissing van Machiel. De burgemeester brengt dit bericht persoonlijk over bij de familie, zoals hij dat altijd deed. De familie houdt hoop, vermist betekent namelijk niet gesneuveld. Het schip zonk dichtbij de kust en volgens de berichten zijn er enkele overlevenden. Enkele maanden na het einde van de oorlog in 1945 belt de burgemeester opnieuw aan bij de familie. Het gezin Glas zit samen te eten als de burgemeester komt melden dat definitief is vastgesteld dat Machiel is gesneuveld. De hoop, die de familie al ruim drie jaar had, is door deze mededeling in één keer weg.

De kinderen zagen vader Glas nooit huilen, behalve op de dag dat ze dit nieuws krijgen. Ook zijn gewoonte om na het eten een stukje uit de bijbel te lezen lukte niet meer. Hij kon geen woord meer uitbrengen.