In ‘En jij’ vertellen Lansingerlanders over hun leven in coronatijd.

Deze week maken we kennis met Dick (87) en Netta (82) Uittenbroek. Ze wonen in een seniorenwoning in Bleiswijk. Zij hebben drie zoons, een dochter, twee kleinkinderen en twee achterkleinkinderen.

Wat is er voor jullie persoonlijk veranderd sinds de komst van het coronavirus?

Netta: “Wij schrokken er wel van toen alles opeens stil lag, maar we deden meteen strikt wat er van ons gevraagd werd. We kregen geen bezoek en ik kon niet meer naar het bejaardenhuis waar ik altijd kennisjes opzocht om een praatje te maken. Ik heb dat opgelost met het sturen van een zelfgemaakt kaartje.”

Wat mist u het meest en hoe is dat te vervangen?

Netta: “De kinderen, klein- en achterkleinkinderen niet kunnen zien was heel moeilijk. Bellen kon natuurlijk wel en we hebben skype geprobeerd maar dat laatste was lastig vanwege de slechthorendheid van mijn man. Ons geluk was het mooie weer van deze zomer want toen konden de kinderen langskomen in de tuin. Onze dagen zijn aardig gevuld maar het is net een legpuzzel van duizend stukjes. Sinds het ouderenuurtje er weer is in de supermarkten ga ik in alle vroegte boodschappen doen en Dick is meestal in zijn schuur te vinden waar hij vogelhuisjes maakt.

Dick: “Je wordt natuurlijk wel ouder en je krijgt wat. Dat mag je houden zeg ik altijd.

Wij lezen elke dag uitgebreid de krant en houden het nieuws bij”.

Hebben jullie zelf een creatieve oplossing bedacht?

Netta: “Wij vervelen ons niet maar je moet het anders invullen. Het huishoudelijke werk en het bijhouden van de tuin doen we allemaal zelf. Je gaat daarnaast andere dingen zoeken om je te vermaken. Dat hebben we wel geleerd. Wij zijn allebei opgegroeid in een tuindersfamilie en hebben van beide kanten meegekregen dat wij moesten aanpakken. In de oorlog en in de periode daarna leerden wij dat hard werken niet erg is, als je tegelijkertijd maar veel liefde ondervindt.”

Dick: “Ik denk hierbij meteen aan vroeger, toen ik op laarzen de deur uit moest vanwege de bagger op het eerste stuk weg, waarna ik later dan pas mijn klompen aandeed om naar school te gaan. Dat deed je allemaal gewoon zonder te mopperen.”

Is er een nieuwe kans op uw pad gekomen?

Netta: “Wij zijn verrast door de kleine dingen die op ons pad komen. In onze buurt ontstond heel spontaan een aanbod van jonge mensen om boodschappen voor ons te doen. Ook worden er attenties aan de deur afgegeven. Dat is toch vertederend.”

Dick: “Je waardeert nu nog meer de aandacht van anderen. Zoals wanneer mensen gelukkig zijn met een vogelhuisje of een konijnenhok dat ik voor hen gemaakt heb. Daar word ìk ook blij van.”

Hebben jullie een waardevolle tip voor anderen?

Netta: “Dit is iets dat ons allemaal overkomt dus we moeten het met z’n allen doen. Het zou fijn zijn als het saamhorigheidsgevoel onder de mensen blijft bestaan”.

Dick: “Ik vind het heel fijn als mensen mij spontaan groeten of even een praatje met mij maken.”

Tekst: Andrea van der Houwen