Beste inwoners, ondernemers en organisaties,

Mijn twee dochters zijn allebei al uit huis, maar nog jong genoeg om ‘jongeren’ te zijn.

Als hun vader kijk ik met extra belangstelling naar hoe zij en andere jongeren zich nu redden. En met ‘nu’ bedoel ik natuurlijk tijdens de coronacrisis (die wel onder controle maar nog steeds niet voorbij is). Ik zie en hoor hoe lastig deze tijden zijn voor jongeren. Daarom richt ik me in deze brief graag tot jullie.

Voor velen van jullie voelde het de afgelopen maanden alsof je bijna niks meer mocht. De laatste weken en de komende tijd mag je gelukkig weer steeds meer. Maar wát precies? En waar, wanneer en hoe? Ik hoor van jullie dat alle regels vaak ingewikkeld, niet altijd even logisch en soms zelfs onbegrijpelijk zijn. Het ‘blijf thuis’ in de eerste fase van de coronacrisis was tenminste duidelijk. Maar ja, daar wil je liever niet naar terug. Dat hoeft ook niet, tenminste… niet zolang het virus onder controle blijft. En dat blijft het alleen als je je aan de regels houdt. Zo lijk je weer terug bij af en voelt het nog steeds alsof je je vrijheid kwijt bent.

Heb je net je scooterrijbewijs gehaald, weet je niet eens of er wel iemand bij je achterop mag. Wil je lekker een balletje trappen op straat, vraag je je ineens af of dat wel mag. Lig je net met je vrienden in de zon bij het Kievitsveld, komt er een boa langs. Doe je het niet goed, dan loop je ook nog kans op een boete. Dan kun je toch maar beter gelijk wegrennen of zo veel mogelijk stiekem doen? De boa’s, politie en ik zien en horen hoe jullie worstelen met de regels. Dat jullie geduld opraakt en dat jullie snakken naar ‘normaal’. Dat snappen we. We hebben dus helemaal geen zin om gelijk te dreigen met een boete.

Belangrijker vinden we het om je de verhalen van andere jongeren te vertellen. Verhalen die duidelijk maken waarvoor we het doen. Het verhaal van dat meisje dat net haar oma aan corona heeft verloren. En haar nu heel erg mist. Het verhaal van die jongen die al jaren zorgt voor zijn zieke broertje. En nu ‘als de dood’ is dat die corona krijgt en dat dan niet overleeft. Het verhaal van die ex-coronapatiënt die op z’n 56ste in de kracht van z’n leven zou moeten zijn. En nu nauwelijks meer de trap opkomt. Niet de ‘ver-van-m’n-bed-show’, maar bij jou en mij om de hoek.

Dus ja, we begrijpen dat het lastig is en dat je je normale leven weer wilt oppakken. Maar we vragen je toch: hou vol. Hou vol voor die oma, dat broertje, die 56-jarige buurman. Voor je eigen oma, broertje of buurman. Spreek voor hen je veerkracht en uithoudingsvermogen aan. En doe vooral een beroep op elkaar. Want ook jullie kunnen het #AlleenSamen (net als wij allemaal).

Jullie burgemeester,

Tom Horn